xxxTvo 'taa Brørom hans Ommon Horgje, han Per og han Torgjer, foor aat Kjeks-Sagen den saamaa Dagen, som han Ommon rei' ut-paa Øye. Døm vilde skjera Sag-timber, døm ha liggjande ve Sagje og ha me se tvo Øykje, døm slepte i Hamn ve Sagje. Me di saamaa dom fekk Sagje paa Gong, bar Kjeks-Aae te aa vekse, mest som ho skulde kokt upp me ein einaste Gong; ho tok den lange Sag-Renna og kom me Legg for Legg 'taa henne aa la paa jemt ve ein-a'an fram-me Sagbryggjun saa hendogt, som de skulde vore gjort 'taa Folke-Hann. De vart no Ende paa Sag-Skurde, maa'ta, og mea' døm sto inn-paa Sagen fekk døm sjaa, de seig ut ei grusele Skriu uppi Li'n. Ho snøydde me se Skogen ne-igjønom, ette som ho foor, og ei stor Gronn sto paa Roten midt i Skriun heile Ti'e. Ho saag ut te, aa kaamaa beint paa Øykjinn deres og døm venta ikje, at døm skulde berga Live. Øykjinn gjekk lite fraa ein-a'an, og Skrio gjekk aat midt imillom døm -- da fyst stupte den store Gronne aat Maarken, saa Kongle og Kvist spratt um Øyro paa Øykjom.
xx Men da forda Gutann se avsta' de snøggaste døm kunna. "Du gløyme Øks'n dine innpaa Sagen" ropte han Torgjer. Han Per snerta se sta' ette henne, men i di saamaa han steig ne 'taa Sagbryggjun, flout heile Sagje upp og rakte ut-i Sjoe. Ho sto heil og haldin ei lang Stonn og rakte midt i Elven; best de va kvank de saa illt i Sagbla'e, Sagje seig ne me eine Enda og saa rosste de heile ihop. Di tvo Brørann tok upp-igjønom Kjeks-Li'e for slik som Sjoe ha vorte no, visste døm, at alle Brue lout vera strokne, saa dom ikkje slopp heim att forutta Baat. Døm foor beint aat Mug-Vatne og Da-gen ette kom døm kjørande te-bygds att me Baat.
xxxPaa Ekre va de tvo Jento, som gjekk over Ekk'r-Brue for aa jaagaa heim te-gards Drykkjekalvann fraa Ekk'r-Øygarde i Baksi'un. Paa di vetle Stonn dom va burte, ha Elve vukse saa mykjy, at Far-Ve'n paa Bru'n laag og huska i Vatne, da døm skulde over att. Døm vaagaa se aat lell, men da den Jenta, som gjekk ettast, steig 'taa siste Far-Ve'-Skji'un, strouk Brue! Folke paa Ekre fløtte 'taa Garde for Skriunn bar te loupe paa baae Si'o aat Garde; døm heldt se nord-paa Stor-Hougje, døm kalla, og der sanka de se mykjy Folk fraa fleire Heime i Grend'n. Nettup me saamaa døm gjekk 'taa Garde, kom de ei Skriu som tok me se Ve'a Skaalin og naadde att-i den Jenta, som heldt paa skulde vorte me da Brue strouk. Skrio førde ho me se eit lite Stykkjy, men da va de ein 'taa Karom som fekk tak i ei Maasaa-Rive som laag der, og me henna fekk han att i Stakken paa Jentun og berga ho.
Nord i Stor Hougje va Folk trygge, men der va ingen forr-godt aa vera -- Regne ouste ne heile Ti'e, Sjoe tura og søgde, Skriunn daanaa paa alle Lei'e og Tora slo saa Høinn skolv. De va me ei ell-gomol Kjering nord-i Hougje og ho tykte, de høyrdes ut te aa vilja gaa te-grunns me Allt: "seg berre, denne store Høe kjem rønjande ne-ivi oss!» sa ho.
| Tilbake |
